پروتئین متشکل از زنجیره‌ای از اسیدهای آمینه است. ولی مفهوم پروتئین تا اواخر قرن ۱۸ و مفهوم اسید آمینه تا قرن ۱۹ ناشناخته بود. در اواخر قرن ۱۸، دانشمند فرانسوی، آنتوان فورکروی Antoine Fourcroy پروتئین را به عنوان دسته مجزایی از مولکول‌های بیولوژیک شناسایی کرد. مشخصه اصلی این مولکول‌ها سفت و لخته شدن تحت تاثیر حرارت و اسید بود. نمونه‌های مشخص آن را می‌توان در آلبومین سفیده تخم مرغ، آلبومبن سرم خون، فیبرین و گلوتن گندم مشاهده کرد. در سال ۱۸۳۸، جرارد یوهان مولدر Gerardus Johannes Mulder، دانشمند هلندی، توصیف کاملی از پروتئین ارائه داد و شیمیدان سوئدی، یاکوب برزلیوس Jacob Berzelius، نام پروتئین را برای این ترکیب پیشنهاد کرد. این واژه از کلمه یونانی proteios به معنی «نخستین» مشتق شده است.

اولین اسید آمینه، اسپاراژین، در سال ۱۸۰۶ کشف شد. ولی ۶۰ سال باید می گذشت تا اسید آمینه در گروه شیمیائی خاصی جای گیرد. چارلز آدولف ورتز Charles Adolphe Wurtz، شیمی‌دان فرانسوی، در سال ۱۸۶۵ به همسانی دسته شیمیائی اسیدهای آمینه پی برد، ولی نام خاصی برای آن مشخص نکرد. واژه «اسید آمینه» برای اولین‌بار در سال ۱۸۹۸ در متون انگیسی استفاده شد، هر چند که واژه آلمانی Aminosäure قبل از آن استفاده شده بود.

در سال ۱۹۰۲، دانشمند آلمانی و برنده جایزه نوبل، امیل فیشر Emil Fischer و دانشمند اهل چک، فرانز هوفمایستر Franz Hofmeister به طور جداگانه این نظریه را مطرح کردند که اسیدهای آمینه سازنده پروتئین هستند. به این معنی که پلی‌پپتیدها (یا همان پروتئین) پس‌ماندهای اسیدهای آمینه ای هستند که توسط پیوندهای پپتید به هم وصل شده‌اند.
هرچند که پروتئین در سال ۱۸۳۸ شناخته شد و در سال ۱۹۰۲ نیز نقش اسیدهای آمینه در ساخت پروتئین مطرح گردید، مطالعه و تحقیق درباره نقش پروتئین و اسیدهای آمینه در تغذیه طیور سال‌ها بعد و در دهه ۱۹۵۰ آغاز شد. این مطالعات موجب تحولی بزرگ در تغذیه دام و طیور شد. اهمیت پروتئین در رشد جانداران از مدت‌ها پیش شناخته شده بود، ولی تمرکز اصلی بر روی پروتئین موجود در مواد اولیه بود. نیاز به تولید بیشتر و انگیزه‌های اقتصادی، تولیدکنندگان را به سمت استفاده از اسیدهای آمینه سوق داد. از آغاز دهه ۵۰ میلادی، استفاده از متیونین موجب افزایش تولید شد و حذف پودر ماهی را از جیره مرغ میسر کرد. در دهه ۶۰، عرضه لیزین موجب تسریع این روند و گسترش آن به سایر گونه‌ها شد. از آن پس به تدریج ترئونین، تریپتوفان، والین، ایزولیسین، هیستیدین و آرژنین نیز در پرورش دام و طیور و آبزیان مورد استفاده قرار گرفتند.