دامداران از دیرباز به اهمیت بعضی از افزودنی‌ها پی‌برده بودند. حتی در روزگار باستان هم می‌دانستند که دام‌ها به نمک نیاز دارند. ولی استفاده از افزودنی خوراک تا قبل از دهه ۱۹۴۰ رایج نبود.
در طول جنگ جهانی دوم، جهان با کمبود شدید محصولات کشاورزی برای خوراک دام و طیور روبرو شد. از سوی دیگر، قیمت گوشت افزایش بی‌سابقه ای یافت. در نتیجه، دامداران به دنبال ترکیبات سنتتیکی افتادند که بتواند کمبود مواد خوراک را جبران کند، تا بازار پر رونق گوشت را از دست ندهند. در دهه ۱۹۳۰ مشخص شده بود که اوره مکمل ارزشمندی برای خوراک دام و طیور است. ولی در زمان جنگ و کمبود مواد خوراکی بود که دامداران به این نتیجه رسیدند که اگر کمی پول برای خرید اوره صرف کنند، بسیار بیشتر از آن را با افزایش تولید گوشت در خواهند آورد: گاوها سریع‌تر رشد می‌کنند و بازدهی طیور بیشتر می‌شود. به نظر می‌رسد اوره اولین افزودنی است که به خوراک دام و طیور اضافه شد.
اوره در سال ۱۷۷۳ توسط هیلر روئل Hilaire Rouelle، شیمیدان فرانسوی، در ادرار انسان کشف شد. در سال 1828، شیمیدان آلمانی، فردریک وهلر Friedrich Wohler موفق به ساخت این ماده در آزمایشگاه شد. در حقیقت اوره اولین ماده شیمیایی آلی است که از مواد اولیه غیر‌آلی ساخته شد. وهلر شادمانه به همکار سوئدی خود، برزلیوس، می‌نویسد که «من موفق شدم بدون کمک‌گیری از کلیه انسان یا سگ اوره بسازم». در سال ۱۸۷۰، با حرارت دادن کربنات آمونیوم در یک مخزن در بسته موفق به ساخت اوره شدند. این روش پایه روند صنعتی تولید اوره در حال حاضر است.
پس از جنگ، با کشف مواد جدید دیگری برای رشد دام، صنعت تولید خوراک رشد چشمگیری یافت. مثلاً، در سال ۱۹۴۶ ثابت شد که اسید فولیک نقش بسیار مهمی در تغذیه دام و طیور دارد. و یا در سال ۱۹۴۸ ویتامین B12 کشف و مشخص شد که عامل رشد بسیار پر‌اهمیتی است. در پایان دهه ۱۹۴۰، انواع ویتامین، پروتئین، آنتی‌بیوتیک و مواد مغذی دیگر به عنوان افزودنی به خوراک اضافه می‌شد.