عنصر سلنیوم اولین بار در سال ۱۸۱۷ توسط شیمیدان مطرح سوئدی “ینس یاکوب برزیلیوس” کشف شد، اما علاقه به تحقیقات بیشتر بر روی عنصر سلنیوم با کشف ترکیبی از سلنیوم به نام  “فاکتور ۳” در سال ۱۹۵۳ بیشتر شد. از “فاکتور ۳” در آن زمان به‌عنوان یکی از مهمترین عوامل تاثیر‌گذار در پیش‌گیری از نکروز کبدی یاد شد و یافته‌های آن زمان به ارتباط بین ویتامین E و عنصر سلنیوم اشاره می‌کردند. تحقیقات شوارتز و فولتز، در انستیتوی ملی سلامت در سال ۱۹۵۷ نشان داد که کمبود سلنیوم باعث ایجاد ناهنجاری‌های قابل تشخیص در حیوانات آزمایشگاهی می‌شود. آنها همچنین دریافتند که افزودن عنصر سلنیوم به خوراک باعث پیشگیری از بیماری‌ای به نام “عضله سفید” می شود. این بیماری عموماً در گوسفندان و گاوهایی مشاهده می‌شد که از گیاهانی که در خاک دارای کمبود سلنیوم پرورش داده می‌شدند تغذیه می‌کردند. کشف این که کمبود سلنیوم منجر به بروز برخی ناهنجاری‌ها می‌شود، سلنیوم را به عنوان یکی از آخرین مواد مغذی ضروری از دهه ۱۹۶۰ وارد میدان کرد.

تحقیقات روتروک و همکارانش در سال ۱۹۷۳ نشان داد که کمبود سلنیوم منجر به آسیب اکسیداتیو به گلبول‌های قرمز خون می‌شود که ناشی از کاهش فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز است، این آنزیم اثرات پراکسید هیدروژن بر هموگلوبین را کاهش می‌دهد. سرانجام مشخص شد که سلنیوم جزئی حیاتی از آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز است ، بنابراین نقش بیوشیمیایی مستقیم این عنصر نیز مشخص گردید.

آنچه تا امروز از این عنصر شگفت‌انگیز می‌دانیم این است که در ساختار حدود ۲۵ سلنوپروتئین مانند گلوتاتیون پراکسیداز، تیورودوکسین ردوکتاز و متیونین سولفوکساید ردوکتاز شرکت دارد که تمامی آنها نقش‌های بسیار مهمی در عملکرد فیزیولوژیک بدن از جمله سیستم دفاع آنتی‌اکسیدانی، توازن چرخه اکسایش و کاهش درون‌سلولی، عملکرد تیروئید، ساختار و عملکرد اسپرماتوزوآ و … دارند. همچنین می‌دانیم که تنها شکلی از این عنصر که به دلیل شباهتش با متیونین می‌تواند در عضلات بدن ذخیره شود سلنومتیونین است تا در مواقع ضروری به شکل فعال آن یعنی سلنوسیستئین تبدیل شده و در فعالیت های ضروری بدن شرکت کند.