گرچه اولین آنزیم در سال ۱۹۶۹ به روش سنتتیک تولید شد، استفاده تجاری از آنزیم‌ها به عنوان افزودنی خوراک، سابقه‌ای کمتر از ۳۰ سال دارد. در این دوره، صنعت تولید آنزیم برای خوراک تک‌معده ای‌ها به وجود آمد و از آن زمان چندین مرحله از توسعه را طی کرده است.

فاز اول استفاده از آنزیم‌ها برای افزایش قابلیت هضم مواد مغذی و در درجه اول تمرکز بر از بین بردن اثرات ضد‌تغذیه‌ای پلی‌ساکاریدهای غیر‌نشاسته‌ای محلول در آب (Soluble NSPs) مانند بتاگلوکان‌ها در جیره‌های بر پایه گندم و جو در طیور بود. در آن زمان استفاده از آنزیم‌ها به وضوح اثرات مثبت خود در کاهش مشکلات تغذیه‌ای-‌گوارشی از قبیل چسبندگی مدفوع، کاهش مصرف خوراک، دفع آب از بدن پرنده  و افزایش رطوبت بستر را نشان داد.

در اوایل دهه ۱۹۹۰، دامنه کاربرد آنزیم با در نظر گرفتن مواد مغذی غیر از NSP‌ها و فواید دیگری غیر از قابلیت هضم، گسترش یافت. فیتاز یک نمونه بارز آن است، آنزیمی که نه‌تنها برای افزایش استفاده از فسفر فیتاته در گیاهان استفاده می‌شود، بلکه نقش بسیار موثری در کاهش آلودگی محیطی ناشی از دفع فسفر در فضولات طیور دارد.

در اوایل قرن بیست‌و‌یکم، محققان با شناسایی دقیق‌تر ساختار پلی‌ساکاریدهای غیر‌نشاسته‌ای موجود در گیاهان مورد استفاده در خوراک و پی‌بردن به سایر اثرات منفی پلی‌ساکاریدهای غیر‌نشاسته‌ای مانند به‌دام‌انداختن مواد مغذی در داخل دیواره سلولی گیاهان (Cage Effects) در غلاتی مانند ذرت و حتی کنجاله‌های روغنی مانند سویا به فکر استفاده از ترکیبات آنزیمی موثرتری افتادند. تحقیقات نشان داده‌اند که استفاده از آنزیم‌های برون‌زاد می تواند تا ۳۵ درصد قابلیت هضم بخش غیر‌قابل‌دسترس خوراک در تک‌معده‌ای‌ها را افزایش دهد.

در مرحله جدیدتر، امروزه محققان در حال بررسی سایر اثرات مثبت استفاده از آنزیم‌های برون‌زاد مانند تاثیرات پری‌بیوتیکی  آن‌ها از طریق فراهم‌کردن منابع کربوهیدرات‌های مناسب برای باکتری‌های مفید دستگاه گوارش و نیز جلوگیری از در‌ دسترس‌ قرار گرفتن مواد مغذی برای باکتری‌های غیر‌مفید دستگاه گوارش هستند.